هر چه گشتم تا داستان یا روایت زیبایی از امام مظلوممان پیدا کنم و در این پست قرار دهم، هیچ چیز دندان گیری پیدا نکردم. این هم از مظلومیت امام حسن مجتبی علیه السلام است. فقط باید با یک تبریک ساده تولد این فرزند فاطمه زهرا سلام الله علیها را پشت سر بگذاریم.
این روزها بر خلاف میل باطنی مشغول خواندن"پایی که جا ماند" هستم. دو روز است که کتاب را دست گرفته‌ام و فکر می‌کنم دو روز دیگر زمان ببرد تا پایانش. کتاب بیش از 700 صفحه است.
اگر بخواهیم چند نفر را در تاریخ انقلاب نام ببریم که بیش از همه مورد هجمه دوست (یا دوست نمایان) و دشمن بوده اند و بیش از همه بر علیه آنها تهمت و شایعه و دروغ منتشر شده، قطعاً باید به عنوان یکی از اعضای اصلی این فهرست، شهید بصیر، سید اسدالله لاجوردی را نام ببریم.
جالب است که وقتی این دروغ ها را بررسی می کنیم می بینیم از قاعده «دروغ هرچه بزرگتر، باور کردنش راحت تر» پیروی کرده اند و در مواردی به ایشان تهمتی وارد شده، که اساساً قضایا به شکل کاملاً برعکس بوده است. مثلاً یکی از موارد این است که ایشان زندان اوین را به «شکنجه گاه» و «سلاخ خانه» و ... تبدیل کرده بود و هرکس را می گرفت، با رفتارهای خلاف شرع و خلاف قانون به زیر شکنجه های قرون وسطایی می برد!
اما وقتی از نزدیک به بررسی قضایا می نشینیم (غیر از تناقضات فاحشی که در همان تهمتها وجود دارد و دروغ بودن آنها را خود به خود نمایان می کند) به تعداد بی شماری از خاطرات می رسیم که طبق آنها، شهید لاجوردی بر اساس رفتار انسانی و عاطفی و از آن مهم تر بر اساس نمایاندن حقیقت از طریق عقل و مستندات خدشه ناپذیر، زندانیان دستگیر شده را به سمت حقیقت می برده و همین باعث می شده تا آنها نه تنها توبه کنند، بلکه بعضی از آنها به مریدان سرسخت ایشان هم تبدیل شوند. (شکنجه شاید کسی را به لو دادن چند مطلب مجبور کند، اما هیچ کس را مرید شکنجه گرش نمی کند!)
