نقش عینک‌های کائوچویی در جشنواره فیلم فجر!
جشنواره فیلم فجر هم برای خودش عالمی دارد و البته حواشی جالبی. اینکه کلی آدم یا دارند ادای هنرمند بودن را در می‌آورند و یا اینکه در حال مانور هنرمندی هستند.
البته در نهایت هر دوی این جماعت یکی هستند و اصلا تفاوتی ندارند! در هر صورت این افراد که در جشنواره فیلم فجر زیاد دیده می‌شوند دارای چند مشخصه ظاهری و رفتاری هستند.
اول اینکه همه آن‌ها عینک‌های(هر چند بدون نمره) به اصطلاح کائوچویی بر چشم دارند، عینک‌هایی که مجریان شبکه وابسته به خاندان سلطنتی انگلستان از آن استفاده می‌کنند.
دومین مشخصه شال گردن پارچه‌ای رنگارنگی است که به مانند مشخصه اول توسط ذکر و اونثی قابل استفاده است و زن و مرد نمی‌شناسد.
سومین مشخصه ظاهری که البته اندکی قدیمی است موهای بلند تا پایین گوش‌هاست، اگر انتهای موها فر هم شده باشد بهتر است.
چهارمین مورد البته کمتر اتفاق می‌افتد اما بالاخره هست و نباید منکر شد(دیالوگ رضا کیانیان در آژانس شیشه‌ای). کلاه شابگاه، همانی که رضا عطاران و اکبر عبدی مورد استفاده قرار می‌دهند بسیار هنری است و استفاده از آن تاثیرات زیادی روی موجه بودن یا نبودن افراد در جشنواره دارد(احتمالا).
اما مشخصات غیر ظاهری همگی برمی‌گردد به کلام و سخن گفتن. باید با ادبیات روز سینمای ایران آشنا بود تا فردی هنرمند باشد. مثلا این روزها لغت"نوآر" خیلی مٌد است! و دیگر لغت‌هایی مانند"زیر پوستی" منسوخ و البته خنده‌دار شده است.
این‌ها را نوشتم چون در این چند روز بسیار آدم‌هایی را دیدم که تا چند رو قبل ... بودند حالا برای این 10 روز حضور در برج میلاد با کلی زک و زنگوله‌ای که به خودشان آویزان کرده‌اند متصور(بخوانید متوهم) هنرمند بودن، شده‌اند.
