مسئولیت و سازندگی

فتنه کلمه‌ای است که برای خیلی‌ها تداعی کننده قضایای سال ۸۸ است اما این کلمه سالیانی است که مصداقی می‌شود و از همان ابتدای ظهور اسلام و نبوت رسول الله بارها و بارها "انگیزی" شده است.

این فتنه‌انگیزی‌ها آنقدر بوده که هم در قرآن مجید و هم در روایات و احادیث فراوانی روش برخورد با آن‌ها مورد تاکید قرار گرفته است. به عنوان مثال در تفسیر المیزان فتنه این‌گونه توصیف شده است:

فتنه عبارت است از این که بعضی از امت با بعضی دیگر اختلاف می‌کنند در امری که تمامی امت حقیقت امر را می‌فهمند که کدام است، ولیکن یک دسته از قبول آن سرپیچی نموده و آگاهانه بر ظلم و منکر اقدام می‌کنند. آن دسته دیگر هم که حقیقت امر را قبول کرده‌اند، آنان را نهی نمی‌کنند، در نتیجه آثار سوئش دامن گیر همه امت می‌شود.

به طور مسلم همه ظلم‌ها چنین اثر سوئی ندارند و این که خداوند همه امت را از آن زنهار داده* معلوم می‌شود که منظور آن ظلمی است که عمومی باشد، و چنین ظلمی باید از قبیل به هم خوردن حکومت حقه اسلامی و زمام آن را به ناحق به دست گرفتن و یا پایمال کردن احکام قطعی از کتاب خدا و سنت که راجع به حکومت حقه است باشد.

همچنین در تفسیر عاملی از قول ابن زیده آمده که:

مراد از فتنه یعنی گمراهی و دو هوایی، این که هر دسته‌ای عقیده‌ای و خواسته‌ای دارند و با یکدیگر ناسازگار باشند و بعضی گفته‌اند مقصود آن آشوب و بی نظمی است که راه ستمگری برای مردم باز شود و زیانش به همه کس می‌رسد.

تمام این تفاسیر، روایات و احادیث بسیار دیگری که در رابطه با فتنه وجود دارد نوعی پیش بینی احوال ما محسوب می‌شود و جالب‌تر اینکه فتنه‌گری‌ها در تمام دوران‌ها به یک شکل بوده و این را از تاریخ و شرح اعصار می‌توان فهمید و امامان معصوم نیز بر مبنای آن‌ها خطابه‌های زیادی دارند که کاملا راهگشای امروز ماست.